Zurych jest największym miastem i kompleksem urbanistycznym, a także głównym ośrodkiem gospodarczym Szwajcarii. Stolica kantonu oraz okręgu. Podobno co trzeci spośród 400 tys. mieszkańców urodził się jednak poza granicami kraju.
Pierwsza osada powstała już w epoce neolitycznej, jednak początki miasta wiążą się z założeniem przez Rzymian posterunku celnego Turicum. Współczesną jego historię – jako finansowego imperium – łączy się z założeniem zuryskiej giełdy w 1877 r. Po prawej stronie ratusz (Rathaus) – siedziba izb ustawodawczych, parlamentu kantonu Zurych oraz parlamentu miejskiego. XVII-wieczny budynek zastąpił pierwotny, średniowieczny.
Zurych, jako cierpiący na nadmiar bogactwa ośrodek myśli liberalnej przyciągał osoby, których działalność wpłynęła na losy historii. Z jednej strony Johann Wolfgang Goethe, Richard Wagner, Tomasz Mann, James Joyce, czy Albert Einstein, z drugiej zaś Lew Trocki czy Włodzimierz Lenin (stąd w 1917 r. wyruszył do pogrążonego w chaosie Piotrogrodu – Peterburga). To także miejsce, które wybrali Kramer i Sztyc, właśnie do spokojnego i dostatniego życia po ucieczce z Polski.
Centrum miasta skupia się wokół rzeki Limmat. Dzielnica Lindenhof jest uznawana za geograficzny środek metropolii.
Quaibrücke w miejscu, w którym rzeka wpada do Jeziora Zuryskiego.
Miasto oferuje widok z północnego brzegu Jeziora Zuryskiego.
Zurych oferuje rejsy po jeziorze. Najbardziej popularna jest półtoragodzinna wycieczka do Thalwil i Erlenbach. Nieco dłuższa do Richterswil, dla najbardziej ambitnych wyprawa do Rapperswil.
Kościół Fraumünster wzniesiony na zachodnim brzegu rzeki Limmat na miejscu dawnego klasztoru z IX w. Świątynia znana także dzięki witrażom zaprojektowanym przez Marca Chagalla.
Ukończony w połowie XIII w. największy i najbardziej imponujący obiekt sakralny Zurychu z charakterystycznymi bliźniaczymi wieżami zwieńczonymi kopułami. Grossmünster jest „kościołem-matką” reformacji, katedrą protestancką. W tym miejscu (od 1519 r.) Urlich Zwingli wzywał do odnowy chrześcijaństwa. Na tle kościoła w finałowej scenie „Vabanku” Kwinto wraz z Duńczykiem siedzieli z walizką pieniędzy, paląc cygara.
Kościół Wasserkirche wzniesiono w X wieku w miejscu, w którym zgodnie ze średniowiecznymi przekazami odbyła się egzekucja świętych patronów miasta, Feliksa i Reguli. Świątynia pełniła różne funkcje w ciągu stuleci – od pierwszej biblioteki publicznej w Zurychu, po spichlerz służący przechowywaniu plonów.
Gmach zuryskiej opery z 1891 r. według projektu wiedeńskich architektów Fellnera i Helmera. Neoklasycystyczna fasada z białego i szarego kamienia ozdobiona popiersiami Webera, Wagnera, Mozarta, Schillera, Szekspira i Goethego.
Muzeum Sztuki w Zurychu (Kunsthaus Zürich) otwarte w 1910 r., reliefy na fasadzie są dziełem Oskara Kiefera. Prezentowany jest przede wszystkim dorobek narodowy (od średniowiecza do współczesności). Nie zabrakło jednak prac takich mistrzów, jak Claude Monet, Edvard Munch, Salvador Dali, Pablo Picasso czy Jacques Lipchitz.
Uniwersytet Zuryski (Universität Zürich) – największy szwajcarski uniwersytet założony w 1833 r.
Najbardziej znana (jednocześnie najdroższa i najbardziej elegancka) ulica w Zurychu – Banhofstrasse. Wokół wyłącznie luksusowe sklepy i szwajcarskie instytucje finansowe, o których wspominano w Vabanku słowami: „Niebo gwiaździste nade mną, a wszystkie banki przede mną”.
Okoliczne ulice i place (Münzplatz) ozdobione mnóstwem szwajcarskich flag.
Wieczorne życie koncentruje się po drugiej stronie miasta – przy Niederdorfstrasse oraz Marktgasse. W pobliskich zaułkach Spiegelgasse (Cabaret Voltaire) narodził się dadaizm, zakładający zerwanie z tradycją i swobodę twórczą odrzucającą dotychczasowe kanony.
