Vuelta a España (2024) – link
Położona w strefie klimatu subtropikalnego Walencja (València) jest trzecim miastem Hiszpanii (800 tys. mieszkańców). Dawniej (XV w.) wieku była najpotężniejszą metropolią basenu Morza Śródziemnego, pozostaje jedną z najciekawszych destynacji na Półwyspie Iberyjskim.
Z trzech stron miasto otaczają wzgórza, a od południa morze i długa oraz szeroka linia piaszczystych plaż. W centrum metropolii, w tym w obrębie Starego Miasta (Ciutat Vella) nie sposób odczuć, że jest to de facto miasto portowe. Jak w każdym hiszpańskim mieście czuć wszechobecny spokój i mañanę.
Nad centralnie usytuowanym Plaza del Ayuntamiento góruje smukła wieża zegarowa XVIII-wiecznego neoklasycystycznego ratusza, w którym działa Muzeum Historii Miasta. Walencja jest nazywana Miastem Ognia ze względu na oryginalny sposób witania wiosny płonącymi kukłami, sztucznymi ogniami i hukiem petard. W marcu na placu odbywa się główne wydarzenie Święta Ognia (Las Fallas) – podpalenie gigantycznej figury.
Po drugiej stronie placu budynek poczty (Edificio de Correos) z 1923 r. ze szklaną kopułą i witrażami. Symbol postępu technicznego ówczesnej Hiszpanii, rozwoju telegrafii i komunikacji.
W sercu starego miasta Plac Królowej (Plaça de la Reina) otoczony kawiarniami i restauracjami. Nazwa odnosi się do królowej Marii de las Mercedes z Orleanu, pierwszej żony króla Alfonsa XII.
Na katedralnym placu w czwartki (w południe) zbiera się Trybunał Wodny (Tribunal de Aguas), którego początki sięgają czasów mauretańskich (X w.). Ubrani w długie, czarne szaty mężczyźni tworzą nietypowe zgromadzenie – omawiają kwestie dotyczące nawadniania podmiejskich pól. Byliśmy jednak w piątek.
Budowę Katedry w Walencji (Catedral de Valencia) – w miejscu zburzonego po rekonkwiście meczetu (usytuowanego z kolei w miejscu wizygockiej świątyni) – rozpoczęto w połowie XIII w. Świątynię ukończono kilka wieków później.
Kształt katedralnego portyku sprawia, że świątynia bywa niekiedy porównywana do paryskiej Notre Dame.
Elementem katedry jest El Miguelete, ośmioboczna, 50-metrowa gotycka dzwonnica położona przy barokowym portalu. 207 schodów prowadzi do punktu widokowego, z którego roztacza się panorama Walencji i okolic.
Majestatyczna katedra zawiera zarówno elementy romańskie, gotyckie, jak i barokowe. W zbiorach prezentowane są liczne dzieła sztuki, w tym malowidła Francisco Goi.
W Kaplicy Świętego Kielicha (Capell de Sant Calze) przechowywany jest najcenniejszy skarb katedry. Wedle tradycji w świątyni znajduje się tu Święty Graal – kielich, z którego Chrystus pił podczas Ostatniej Wieczerzy. Do Walencji jakoby trafił przez Rzym i aragoński Klasztor św. Jana ze Skały. Używany przez papieży Jana Pawła II i Benedykta XVI.
W sąsiedztwie katedry powstał Pałac Biskupi. Dawniej mieścił się tutaj także ratusz miejski.
Z katedrą połączona jest barokowa Bazylika Matki Boskiej Opuszczonych (Basilica de la Virgen de los Desamparados) o charakterystycznej, lekko przekrzywionej kopule. Jest drugą najważniejszą świątynią Walencji, jedyną postawioną w mieście od podstaw, tj. nie na fundamentach innej, wizygockiej czy muzułmańskiej.
W jej wnętrzu przechowywana jest gotycka figura Matki Boskiej Opuszczonych, patronki miasta. Jej nazwa powstała w trakcie epidemii dżumy z 1647 r., która zabiła ponad 18 tys. mieszkańców.
Plaza de la Virgen z fontanną Turia przed bazyliką. Leżący Neptun wraz z otaczającymi go kobietami symbolizującymi kanały nawadniające okoliczne pola. Popularne miejsce spotkań. Na Placu z okazji Święta Ognia powstaje wielka figura Matki Boskiej Opuszczonych. Jej płaszcz utkany jest z ponad 100 tys. kwiatów.
Kościół św. Marty (Església de Sant Martí) jest jedną z najstarszych walenckich świątyń, uznawany za narodowy zabytek historii i sztuki. W epoce rekonkwisty zajął miejsce jednego z wcześniejszych meczetów, w XIV w. przebudowany w stylu gotyckim.
Kościół posiada jedną nawę i kaplice pomiędzy przyporami, z wielobocznym zwieńczeniem. Nieregularny plan architektoniczny został wymuszony potrzebą dostosowania się do układu ciągów komunikacyjnych i sąsiednich zabudowań.
Późnobarokowy kościół św. Katarzyny (Iglesia de Santa Catalina), nazwany na cześć infantki, córki Jakuba Zdobywcy, która po podboju miasta w 1238 r. próbowała uporządkować przestrzeń miejską.
Wnętrze kościoła zostało przebudowane po pożarze w 1548 r., uzyskując styl barokowy. Świątynia została także poważnie zdewastowana w trakcie hiszpańskiej wojny domowej.
Bazylika Najświętszego Serca Pana Jezusa (Basílica del Sagrado Corazón de Jesús) zbudowana w XIX w. na fundamentach wcześniejszego kościoła jezuickiego przy zachowaniu jego układu przestrzennego.
Największe wrażenie robi natomiast kościół św. Mikołaj (Església de Sant Nicolau), połączenie gotyckiej struktury z barokowymi malowidłami i dekoracjami. Nieco na wyrost, choć ambitnie, świątynia jest określana jako „Kaplica Sykstyńska Walencji” ze względu na przepięknie zaaranżowane wnętrze.
Historia kościoła sięga XIII-wiecznej rekonkwisty Jakuba I Zdobywcy, choć obecną gotycką formę otrzymał w XV stuleciu. Freski pokrywające całe sklepienie sufitowe, będące dziś największym symbolem kościoła, pochodzą z XVIII w.
W mieście nie brakuje interesujących świeckich budynków. Do najciekawszych należy barokowy Pałac Markiza Dos Aguas z XV w., choć obecny rokokowy wystrój pochodzi z XVII stulecia. Mieści się tu Muzeum Ceramiki (Museo Nacional de de Ceràmica). Zgromadzono w nim wiele eksponatów prehistorycznych, rzymskich, greckich i arabskich.
Wzrok przykuwa misternie wykonana elewacja pałacu z rokokową płaskorzeźbą przedstawiającą Matkę Boską z Dzieciątkiem oraz dwóch tytanów symbolizujących pobliskie rzeki Turię i Júcar. Ich potężne, choć skulone sylwetki umieszczono wśród wijących się winorośli i dzikich zwierząt.
Piazza Redondo, odrestaurowany okrągły dziedziniec z XIX wieku, który wypełniają sklepy oraz lokale serwujące lokalne przysmaki.
Główny Targ (Mercado Central) – hala zbudowana na początku XX w. w stylu walenckim jest jedną z największych w Europie. Żelazno-szklaną konstrukcję dekorują kolorowe płytki ceramiczne.
Targ świeżej żywności z prawie tysiącem stanowisk oferuje lokalne owoce, warzywa, sery, ryby oraz wędliny. Można spróbować horchatę – płynny lub lekko zmrożony trunek z migdałów ziemnych. Miejsce pełne gwaru, kolorów i zapachów zamykane już o godz. 15:00.
Giełda Jedwabiu (Lonja de Seda) z końca XV stulecia wpisana na Listę światowego dziedzictwa UNESCO. Na przełomie XV i XVI wielu Walencja była potężnym ośrodkiem handlowym, głównie za sprawą produkowanego tu jedwabiu.
Najbardziej charakterystycznym pomieszczeniem jest Sala Kolumnowa. Krzyżowo-żebrowe sklepienie jest podtrzymywane przez 17-metrowe spiralne kolumny.
W budynku znajdował się także Urząd Morski (Sal del Consulado del Mar). We wnętrzu uwagę zwraca złocisty sufit.
Bliźniacze średniowieczne Wieże Serrano z końca XIV w., główna brama wjazdowa do Walencji. Wieże pełniły funkcje obronne i reprezentacyjne, strzegły dostępu do miasta od strony rzeki. Mieściło się tu także więzienie dla szlachty i rycerzy. Wraz z Wieżą Quart są pozostałością murów miejskich wyburzonych w połowie XIX wieku celem rozbudowy miasta.
Neoklasyczna arena korridy z 1859 r., przewidziana na 12 tys. widzów mieści Muzeum Korridy (Museo Taurino). Wśród 2,5 tys. eksponatów zgromadzano stroje torreadorów, fotografie, rzeźby i obrazy przedstawiające walki z bykami. Niestety wciąż proceder mordowania zwierząt jest legalny w Hiszpanii, ma wielu entuzjastów.
W sąsiedztwie gmach Dworca Północnego (Estación del Norte) zbudowanego w stylu modernistycznym w 1917 r. Według wielu najładniejsza stacja kolejowa w Hiszpanii. Fasada inspirowana rolniczym charakterem regionu, ceramika ukazuje różne motywy roślinne.
Jednym z symboli Walencji jest także – widoczny w oddali – kompleks architektoniczny „Miasto Sztuki i Nauki” (Ciudad de las Artes y de las Ciencias). Tworzy go kilka futurystycznych i nowoczesnych budynków i projektów, w tym Muzeum Nauki, Oceanarium czy Pałac Sztuki Królowej Zofii. Za dużo atrakcji na jedną wizytę.