Tokio (東京), stolica i największe miasto Japonii położone na południowo-wschodnim wybrzeżu Honsiu, a właściwie prefektura metropolitalna. Stanowi największy pod względem ludności obszar, aglomeracja liczy 37 milionów mieszkańców. Łączące nowoczesność i tradycję Tokio składa się de facto z różnorodnych miast i miasteczek stanowiących jeden scalony organizm.
Panoramę gigantycznego miasta podziwia się ze zbudowanej w 2012 roku Tokio Skytree (Tōkyō Sukaitsurī), najwyższego budynku w mieście (634 m), drugiego na świecie po dubajskim Burdż Chalifa (828 m). Architektura wieży czerpie inspiracje z japońskiej estetyki i technologii ukierunkowanej na wytrzymałość w sejsmicznie aktywnym regionie (inspirowana była klasyczną japońską pięciopiętrową pagodą). Wieża zapewnia także transmisje telewizyjne i radiowe dla regionu Kanto.
Metropolia uzyskała status stolicy w 1868 r. w wyniku reformy okresu Meiji. Gigantyczne miasto podniosło się po wielkim trzęsieniu ziemi w 1923 roku oraz po zniszczeniach II Wojny Światowej, stając się nowocześniejszym i silniejszym. Z jednej strony skupia wiele kultur wpływających na kształt poszczególnych dzielnic i ulic, z drugiej jest monokulturowa, daleka od europejskich wielokulturowych tygli.
Dawniej stolicą Japonii było Kioto (do 1868 r.) – link, ale nowy rząd postanowił przenieść siedzibę cesarza do ówczesnego Edo (oznaczające „wejście do zatoki”), a dzisiejszego Tokio, oznaczającego „Wschodnią Stolicę”. Na lokalizację Pałacu Cesarskiego wybrano teren dawnej XV-wiecznej twierdzy sioguna , która uległa zniszczeniu w wyniku trzęsień ziemi, wojen i pożarów. Zo dawnych czasów zachowało się kilka budynków, w tym Fujimi-Yagura.
Pałac Cesarski (Kōkyo) w centralnej części miasta (w dzielnicy Chyioda) jest oficjalną rezydencją Cesarza Japonii, stanowi serce historycznego i kulturowego dziedzictwa kraju. Kompleks składa się z sześciu głównych budynków (większość zniszczona i odbudowana w latach 60-tych XX wieku decyzją cesarza Hirohito), z których każdy pełni określoną rolę ceremonialną. Jedną z najważniejszych jest przyciągająca tysiące ludzi noworoczna ceremonia pozdrowienia, która umożliwia zobaczenie Cesarza wraz z członkami rodziny.
Pałac otoczony fosami i starożytnymi murami. W pobliżu głównego wejścia zlokalizowany jest Most Nijubashi (tłumaczone jako „podwójny most”). Jeden z najbardziej rozpoznawalnych punktów kompleksu pałacowego. Często pojawia się na zdjęciach, pocztówkach i w mediach związanych z Japonią.
Pobliskie cesarskie ogrody pałacowe ze zjawiskowymi krajobrazami umożliwiają relaks i kontemplację w samym środku wielomilionowej metropolii. W 1993 r. cesarz Akihito i cesarzowa Michiko po raz pierwszy udostępnili teren do użytku publicznego – Ogrody Wschodnie (Higashi Gyoen) oraz ogrody Kitanomaru Park. Uznawane za jedno z najlepszych miejsc do hanami, tradycyjnego japońskiego zwyczaju podziwiania kwiatów wiśni.
Park Yoyogi w pobliżu Harajuku i Shibuya prowadzi do ukrytego wśród zieleni shintoistycznego chramu Meiji-Jingū. Otaczający las liczy 70 hektarów, rośnie 120 000 drzew przekazanych i posadzonych przez wolontariuszy z całej Japonii. Wejście do kompleksu przez jedną z największych bram torii, wykonaną z cyprysu japońskiego. Wzdłuż alei beczki z winem i sake (taru), wykorzystywane podczas ceremonii religijnych.
Zbudowana w 1920 r. świątynia na cześć panującego w latach 1867-1912 cesarza Meiji (Mutsuhito) i jego żony cesarzowej Shoken. Władca miał istotny wpływ na modernizację Japonii i przejście od feudalnego systemu siogunatu do nowoczesnej, zindustrializowanej społeczności.
Główny budynek chramu jest wzorem japońskiej architektury shintostycznej, z prostymi eleganckimi liniami oraz naturalnymi materiałami. Miejsce kultu religijnego, odwiedzający mogą oddać hołd dziedzictwu i pamięci władcy. Organizowane są także tradycyjne ceremonie ślubne, rytuały i festiwale.
Turystyczna dzielnica Asakusa zachowała ducha i wygląd dawnej Japonii, pozwala poczuć atmosferę dawnego dolnego miasta (Shimatachi), w którym tradycja styka się z nowoczesnością. Kaminarimon (Brama Grzmotów), której nazwa widnieje na wielkiej latarni z czerwonego papieru, stanowi ikoniczny widok dzielnicy. Po lewej wyobrażenie boga grzmotu – Raijin, po prawej boga wiatru Fujin.
Przyciągająca tłumy turystów najsłynniejsza w Tokio świątynia buddystyczna Sensō-ji. Najstarsza świątynia w mieście została założona w VII w. przez dwóch rybaków (o nazwisku Pinamona), którzy – jak głosi legenda – złowoli w sieci złoty posąg bogini Kanno, wrzucony do rzeki Sumida. Główny pawilon Hondo uzupełniają inne mniejsze świątynie, fontanny i ogrody.
Nakamise-Dori, ciągnące się rzędy sklepików i straganów z pamiątkami – omiyage, atmosfera jarmarku. Ulica handlowa oferuje tradycyjne japońskie przysmaki, rzemiosło i inne towary.
Szczególnym rodzajem atrakcji – nie tylko dla turystów – jest tętniący życiem targ Tsukiji, przez wiele lat był największym i najbardziej znanym rynkiem rybnym na świecie. Tworzą go setki straganów i sklepów oferujących japońskie artykuły spożywcze i kuchenne, w tym świeże owoce morza (każdego poranka odbywa się licytacja tuńczyka). Targ serwuje obraz starego Tokio.
Kabuki jest jednym z trzech (obok nōgaku i bunraku) głównych rodzajów tradycyjnego teatru japońskiego (wszystkie role grane są przez mężczyzn), którego początki wiodą do Kioto oraz rytualnych tańców miko w chramach shintō. Wpisany w 2008 r. na listę niematerialnego dziedzictwa UNESCO.
Betonowa dżungla futurystycznych wieżowców łączy się z zielonymi parkami, tradycyjnymi świątyniami i zacisznymi ulicami. Nie ma typowych dla europejskich miast rozwiązań (centrum – dzielnice – przedmieścia), lecz Tokio tworzy dziesiątki centrów wyznaczanych nie przez place, lecz przez rozbudowane dworce kolejowe.
Tokio, jak i cała Japonia, jest fantastycznie skomunikowana, stacje metra powstały wszędzie, gdzie się dało (Tokyo Metro wraz Toei Subway przewożą ok. 10 milionów osób dziennie). Rozbudowany i punktualny transport publiczny, ład i porządek na każdym kroku. Przygodą i przeżyciem jest nawet podróż (bardzo drogim) shinkansenem – w tym wypadku Tōkaidō Shinkansen łączący stolicę z Osaką.
Tokio nigdy nie zasypia. Wiecznie zatłoczona Shibuya jest węzłem komunikacyjnym, w którym krzyżuje się dziewięć linii kolejowych. Dzielnica znana z mody, rozrywki i nocnego życia.
Międzynarodowy symbol Tokio uwieczniony w wielu filmach i reklamach. Otoczone kolorowymi ekranami przejście dla pieszych – Shibuya Crossing, przez które bez przerwy przelewa się tłum. Największy doskonale „zorganizowany chaos”, jednocześnie tysiące przechodniów płynnie i bezkolizyjnie sunie prosto, w poprzek i na ukos.
Najsłynniejsze w kraju miejsce spotkań obok pomnika psa Hachikō, który przez dziesięć lat przychodził na dworzec, czekając na powrót swojego pana (profesora na wydziale rolnictwa na Uniwersytecie Tokijskim), który nie wrócił z pracy – zmarł na zawał serca. Historia psa rasy akita obiegła całą Japonię. Po śmierci zwierzęcia, w 1935 r. umieszczono na placu wykonaną z brązu figurę wiernego przyjaciela.
Nietypowym fragmentem miasta jest Golden Gai – Nishishinjuku, jedyny który zachował atmosferę i charakter i wystrój metropolii z okresu powojennego. W wąskich alejkach kilkaset miniaturowych tematycznych ciasnych barów, pubów i restauracji. Często prowadzone przez jedną osobę, niektóre przyjmują tylko stałych bywalców. Centrum kultury niezależnej i kreatywnej przyciąga pisarzy, artystów, aktorów i reżyserów.
Z zastrzeżeniem powyższego japońska stolica jest pełna ludzi, gwaru i hałasu. Rozświetlone pasaże handlowe pełne wielkich ekranów, reklam i neonów. Budynki we wszystkich kolorach tęczy jednych zachwycają, dla innych są symbolem kiczu i przesady. Miasto nowoczesnej popkultury – Shinyuku na zdjęciu, czy Akihabara będąca zagłębiem otaku, czyli mangi, animy i salonów gier wideo. Z kolei Ikebukuro kojarzy się z rozświetlonymi sklepami z elektroniką.
Jedną z większych i bardziej popularnych dzielnic miasta, także pełną neonów i billboardów jest Shinyuku. Na każdym kroku wśród kolorowych rozświetlonych budynków niezliczone centra handlowe, restauracje i kluby, w tym nocne, w dzielnicy Kabukicho. Część zachodnia zabudowana pnącymi się ku chmurom wieżowcami, wschodnia bardziej artystyczna i kolorowa.
Wśród nich nieco przereklamowana, choć bez wątpienia specyficzna restauracja „Robot Restaurant”, prezentująca futurystyczne show z udziałem robotów i cosplay. Dla koneserów.
Tokio jest miastem innowacji, technologii i unikalnych doświadczeń. Wśród wielu atrakcji rewolucyjne muzeum sztuki cyfrowej teamLab Borderless w kompleksie Palette Town w dzielnicy Odaiba. Projekcje świetlne, lustra i muzyka wymazują granice między sztuką a widzem, tworząc w pełni interaktywne i dynamiczne środowisko oraz nierzeczywistą rzeczywistość. Być może Alicja w krainie czarów była tutaj.
Nie brakuje przepychu i luksusu, najdroższym i najmodniejszym rejonem jest Ginza (nazwa pochodzi od usytuowanej tu dawniej mennicy srebra) należąca do centralnej dzielnicy miasta Chūō. Japońska Ginza konkuruje z zuryską Bahnhofstrasse – link – o miano najdroższe ulicy świata. Markowe domy towarowe, butiki i restauracje. To także wyjątkowa kawiarnia i herbaciarnia łącząca tradycyjną japońską estetykę z nowoczesnym podejściem do sztuki kulinarnej. Wizyta w Japonii uświadamia, że dostępne w Polsce rodzaje zielonej herbaty czy sushi mają bardzo niewiele wspólnego z oryginalnymi.
Odaiba jest sztucznie zbudowaną wyspą w zatoce Tokio połączona z miastem Tęczowym Mostem (Rainbow Bridge). Na futurystyczną wyspę pełną rozrywki i technologii dociera się pociągiem Yurikamome. W stolicy musi być wszystko, nie zabrakło nawet miniatury Statuy Wolności na tle panoramy miasta.
Tokio, serce kulturowe, ekonomiczne i polityczne kraju kwitnącej wiśni. Dynamicznie ewoluujące miasto, pełne paradoksów i kontrastów, od amuletów i wróżb po superszybkie pociągi i przełomowe technologie. Swoiste centrum świata, uznawane za najbezpieczniejsze. Kultura i szczególny klimat na każdym kroku zapewnia szczególną azjatycką odyseję.