Aiguille du Midi (3842 m n.p.m.) w grupie górskiej Aiquilles de Chamonix (Górna Sabaudia), czyli śnieżny suplement Tour du Mont Blanc – link
Aiguille du Midi – góra jest drugą atrakcją turystyczną Francji, zaraz po wieży Eiffla. Pod względem widoków, bezkonkurencyjna. Ujarzmiona przez człowieka igła-aiguille ma w rzeczywistości dwa wierzchołki – południowy (3842 m) i północny (3795 m).
Nazwa szczytu (Południowa Iglica) wiąże się z faktem, że Słońce w południe góruje nad szczytem obserwowanym od strony Chamonix-Mont-Blanc. Wierzchołek zdobyto 4 sierpnia 1818 r., wśród pionierów był polski alpinista i poeta Antoni Malczewski.
Nie wiadomo, czy współczesnych zdobywców można określić mianem alpinistów, czy poetów. Determinacji jednak nie brakuje.
Zbudowanej z granitów górze nie sposób odmówić urody, a ludziom konsekwencji w dążeniu do celu. Cud techniki i inżynierii ma historię, która obejmuje prawie stulecie. Marzenie o budowie kolejki linowej na szczyt zrodziło się na początku XX wieku, efekty przyniosło dopiero po II Wojnie Światowej.
Biorąc pod uwagę trudny teren i niedostępne regiony wysokogórskie, po raz pierwszy w historii budowy kolei linowych do transportu materiałów zastosowano helikoptery. Ludzka ambicja w połączeniu z kunsztem inżynieryjnym przyniosła efekty.
Stacja jest wykuta w skale. Kompleks składa się z kilku poziomów, schodów, korytarzy, zakamarków i tarasów. Zderzenie nowoczesności z nieco starszymi technologiami.
W 2013 r. – po dwóch latach przygotowań – oddano do użytku niezwykle wymagającą platformę widokową „Le Pas dans le Vide”, czyli „Krok w otchłań”. Przeszklony zawieszony boks wykonano z bezbarwnego szkła nad 1000-metrową przepaścią.
Atrakcji dla osób o mocniejszych nerwach nie brakuje. Góra jest popularna wśród alpinistów, bardziej lub jeszcze bardziej zaawansowanych. Masyw oferuje drogi wspinaczkowe o wszelkich wycenach. Dwutygodniowy wyjazd ze szkoleniem na lodowcu kosztuje ok. 10 tys. zł. Taniej, niż na Krupówkach.
Ludzie wydeptali mnóstwo śladów na śniegach lodowców masywu Mont Blanc – dawniej były to chwiejne kroki w podkutych gwoździami butach, współcześnie precyzyjne ślady nowoczesnych raków technicznych.
Z Igły można udać się w stronę Aiguille du Plan (3673 m n.p.m), można także dostać się do schroniska Les Cosmiques (3616 m n.p.m.), skąd wyrusza się na podbój najwyższego szczytu, Królowej.
Tutaj narodził się alpinizm, tutaj raczkował i dorastał. Masyw jest niewyczerpanym źródłem wspinaczkowych wyzwań. Mont Blanc wydaje się być na wyciągnięcie ręki, ośnieżona kopuła szczytowa przypomina kształtem półksiężyc. Szczyt jest jednak trudny do zdobycia nawet najprostszymi drogami normalnymi.
Pyramide du Tacul – imponująca forteca otoczona wianuszkiem wież. Granitowy trzon pełen rys i spękań stał się dziełem natury podziwianym przez docierających tu śmiałków.
Wielki lodowiec Glacier du Geant spogląda w stronę Doliny Aosty śnieżną przełęczą, zawieszoną nad ławicami skał i piargów. Lód, obok skał, jest podstawowym materiałem, który zdeterminował majestatyczną i różnorodną architekturę masywu.
W takich warunkach w samym sercu masywu Mont Blanc człowiek mierzy się z potęgą natury. Podziw i fascynacja mieszają się z respektem i strachem. Do tego dochodzi nietypowy altocumulus lenticularis, czy jak kto woli UFO.
Liczący aż 28 czterotysięczników masyw Mont Blanc jest przedmiotem licznych nieporozumień. Według Francuzów należy do Alp Sabaudzkich, według Włochów do Alp Graickich. Nawet przebieg granicy między państwami wywołuje kontrowersje.
Valle Blanche – widoki trochę nierealne. Spierać można się nawet co do koloru śniegu. Zazwyczaj biały, niekiedy żółty, a nawet kremowy. Jakoby z dodatkiem pyłu znad Sahary.
Pod Aiguille du Midi wydrążono 11-kilometrowy tunel łączący Francję z Włochami (oddano do użytku w 1965 r.). Masyw Mont Blanc można pokonać także górą.
Nowoczesna kolej linowa (Télécabine Panoramique Mont-Blanc) połączyła Aiguille du Midi z włoską Punta Helbronner. Podróż małym wagonikiem zawieszonym kilkaset metrów nad lodowcem zajmuje aż pół godziny. Na budowę tego rodzaju konstrukcji wydano 110 milionów euro, co przekłada się na ceny biletów.
Na Auguille du Midi można zatem dostać się z dwóch stron. W 1955 roku uruchomiono kabinową kolej linową (Téléphérique de l’Aiguille du Midi) z Chamonix (1035 m n.p.m.). Przez 20 lat pozostawała najwyższą na Świecie, współcześnie ustępując jedynie Meridzie (Wenezuela) oraz Matterhorn Glacier Paradise (Szwajcaria).
Południową flankę zabezpiecza graniczny szczyt dzielony z Italią – Punta Helbronner (3 466 m n.p.m.) w sąsiedztwie schroniska Torino u podnóża Dente del Gigante – Ząb Giganta (widoczny na następnym zdjęciu). Kolejkę linową Skyway Monte Bianco – przez Pavillon (2 173 m n.p.m.) – oddano po gruntownym remoncie w 2015 r.
Ogromną gondolą obracającą się wokół własnej osi można się dostać od południowej strony od Courmayeur-Entrèves (1300 m n.p.m.) położonego w Dolinie Aosty, najmniejszym i zarazem najbardziej górzystym regionie Włoch.
Tour du Mont Blanc – wprowadzenie – link
Część I – link
Część II – link
Część III – link
Chamonix-Mont-Blanc z lodowcem Mer de Glace – link